ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Πώς εμπνεύστηκα την «Ιερή Παγίδα»

Για κάποιον εντελώς μυστηριώδη λόγο πάντα αρχίζω τα μυθιστορήματα ή τα θεατρικά που γράφω σκαρώνοντας τον τίτλο. Αυτό που με εμπνέει γίνεται τίτλος. Ήταν δέκα χρόνια πριν, όταν βρισκόμουν ακόμη στην περιπέτεια της συγγραφής του προηγούμενου βιβλίου μου -«Το Παραμύθι του Μεγάλου Φόβου»- όταν, ανακατεύοντας τα συγγράμματα και τα βιβλία που με βοήθησαν να γνωρίσω το Βυζάντιο, έπεσε το μάτι μου σε μια προσωπογραφία του Μωάμεθ του Πορθητή από τον Ιταλό ζωγράφο Μπελλίνι. Βλέμμα διαπεραστικό, μύτη αρπακτικού, χείλη φιλήδονα. Είχα μπροστά μου έναν άντρα που το παρουσιαστικό του ανάδυε ορμητικότητα και ασυγκράτητο πάθος που έμοιαζαν να τον οδηγούν σε ασύστολες επιθυμίες και συγχρόνως να του χαρίζουν τη δυνατότητα να κατακτά ό,τι του καρφωνόταν στο μυαλό. Η εικόνα του έγραψε μέσα μου λουσμένη με ένα σκοτεινό φως, αυτό του μεσαίωνα στο οποίο ήμουν ήδη βυθισμένη. Ύστερα γύρισα σελίδα. Όμως, χωρίς να το έχω καταλάβει, ο Μωάμεθ, ή καλύτερα το πάθος του, είχε αγκιστρωθεί στο μυαλό μου. Είχα ήδη την πρώτη λέξη από τον τίτλο του επόμενου βιβλίου μου: «Ο Μωάμεθ…» Ύστερα κυκλοφόρησε το «Παραμύθι» κι εγώ μάζεψα τον σωρό των βυζαντινών βιβλίων και συγγραμμάτων από το γραφείο μου, τις καρέκλες και το πάτωμα προσπαθώντας να συνέλθω από την περιπέτεια. Τότε ξεγλίστρησε από κάπου ένα μάτσο φωτοτυπίες από κάποια έρευνα στη Γεννάδιο Βιβλιοθήκη. Έλεγε πάνω «Οι Νοταράδες». Όχι ότι δεν ήξερα τι περιείχε. Κάτι όμως με αναστάτωσε. Ίσως μια θύμηση που δεν ήρθε κατ’ ευθείαν στο συνειδητό. Καθώς το ξεφύλλιζα διάβασα ξανά για τον μικρό Ιάκωβο Νοταρά. Αυτόν που η ιστορία λέει… Και ναι, φτιάχτηκε ολόκληρος ο τίτλος του καινούριου μου βιβλίου: «Το αγόρι που πόθησε ο Μωάμεθ». Τρελάθηκα. Αυτό ήταν. Ξαφνικά ένιωσα μια παράφορη επιθυμία να γράψω γι’ αυτόν τον Ιάκωβο που στα 14 του έπεσε θύμα του ερωτικού πάθους του Μωάμεθ μέσα στον πόλεμο και την καταστροφή της Κωνσταντινούπολης. Ένιωσα να ασφυκτιώ. Έτσι παθαίνω πάντα. Όταν είμαι κοντά σε κάτι καινούριο μου κόβεται η ανάσα. Μ’ αυτό τον τρόπο καταλαβαίνω ότι αρχίζει μέσα μου η διεργασία ενός καινούριου βιβλίου. Μάζεψα πάλι τα βιβλία και τα συγγράμματα και τα ξαναάπλωσα στο γραφείο μου, στο πάτωμα, παντού. Ο Μωάμεθ ήταν πολύ ορμητικός, δεν μπορούσε να περιμένει. Και ο Ιάκωβος, ο πανέμορφος γιος του τελευταίου πρωθυπουργού του Βυζαντίου, είχε τη δική του μοίρα που τον έσπρωχνε κοντά του. Πέρασαν από τότε αρκετά χρόνια, όλα παρέα μ’ αυτούς τους δυο αντίπαλους- εραστές, που μετουσιώθηκαν σε πόλεμο και έρωτα, που μετουσιώθηκαν σε πάλη των εκκλησιών με την πολιτική, σε Ισλάμ και Χριστιανισμό, σε Δύση και Ανατολή. Τότε ανακάλυψα ότι ο τίτλος που είχα φτιάξει για το βιβλίο ήταν… λίγος. Ένα βράδυ πετάχτηκα στον ύπνο μου:
«Ιερή Παγίδα», φώναξα. Αμέσως ταράχτηκα, σημάδι ότι αυτός ήταν στ’ αλήθεια ο τίτλος του βιβλίου από την αρχή. Έστω και χωρίς να το γνωρίζω. Ούτε ξέρεις από πού, πώς και πότε έρχεται η έμπνευση.
Είναι διάχυτη παντού.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κύπρου ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ).